Saturday, October 6, 2012

मित्र ? ?



तिमी हार्यौ म पनि हारेँ
जित कस्को भो र मित्र ?
तिमीले जित्यौ मैले पनि जितेँ
हार कस्को भो र मित्र ?

सिक्काका दुई पाटा
अस्तित्व बिहिन को छ र ?

तिमी रुँदा म पनि रोएँ
हाँसो कहाँ उठ्यो र मित्र ?
तिमी हाँस्दा म पनि हाँसे
आँशु कहाँ झर्यो र मित्र ?

२०६९-०६-१९

Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Saturday, September 29, 2012

...दशैँ..??


उ आउँदै छ
अब त केहि दिनमै आइपुग्छ

पहिले जस्तो छिटो-छिटो आउँदै भने छैन
उ त बिस्तारै समय मार्दै आउँदैछ
मानौ पात्रो बाटै सदाको लागी बिलिन हुन चाहान्छ
उ आउनै चाहेको छैन जस्तो लाग्छ
तर समयको बाध्यता
उ आउनै पर्छ,बर्ष दिन पारेर  ।।

अचेल उस्को मुहारमा चमक छैन
उ प्रश्नहरुका भारी पोकाहरुले थलिएको छ
"म हुने खानेको कि हुँदा खानेको ?"
यस्ता प्रश्न उस्को मनमा सल्बलाई रहेको छ
उ हरेकलाई सोध्छ
तर उत्तर उसको पोल्टामा अजै परेको छैन ।।

उसलाई शहर मनपर्दैन
उसलाई आफ्नै गाउँ मनपर्छ
शहरका ठुला सडकमा,
गाडिमा सरर गुड्नु भन्दा
गाउँका गोरेटोमा उसलाई
हिँड्न प्यारो लाग्छ,
उ शहरको कोलाहालबाट टाढा भागेर
गाउँका शान्त पाखाहरुमा दौडन चाहान्छ
बारी भरी फुलेका सयपत्री सँगै रम्दै
प्रकृतिलाई आफु निकट बोलाउन चाहान्छ,

च च हुइइ भन्दै
लिङ्गे पिङमा उड्दै जमिन छोड्न चाहान्छ
तर बिवस्ताले  उसलाई यही शहरमा गुम्साइ राखेको छ ।।

उ त शहरको एक्लो पनबाट भागेर्
छोरा-छोरी,नाति-नातीनी कुरिरहेकि
बुढी आमासँग आशिर्वाद थाप्न चाहान्छ,
दाइ कुर्दै बसेकी
प्यारी बहिनीको माया मन भरी सङ्गाल्न चाहान्छ,
श्रीमानको बाटो हेर्दै बसेकी दुलहीको
आँशु पुछन चाहान्छ
र नयाँ नयाँ कोसेली बाँडेर
नाबालकहरुको अनुहारमा खुशी छर्न चाहान्छ ।।

तर रक्त पिपासुहरु अचेल उसलाई कहिँकतै जान दिँदैन्न्
उनिहरु उसलाई हुँदा खानेहरुको पोल्टाबाट खोस्दै
हुने खानेहरुको खल्तिमा बन्दी बनाउँदै छन
उ संसार थर्कमान हुने गरी कराउँछ,रुन्छ
तर उसका आवाज पनि थुनिएको छ ।।

उ सुनाउन चाहान्छ
ती बुढी आमालाई
प्यारी बहिनिलाई
नाबालक र घर स्यार्दै बसेका सारा दुलहिहरुलाई
उसले कसैलाई भुलेको छैन,
उसको मन त सँधै
त्यही पाखाहरुमा डुलिरहन्छ
सँधै रोधिहरुमा नाचिरहन्छ ।।

तर उ विवश छ

उ रोइरहन्छ
र धिक्कार्छ आफुलाई
म किन "दशैँ" भएँ ?
आफ्नै मौलिकताबाट टाढा हुनुपर्ने दशैँ !!    
    २०६९-०६-१३
Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे ।





Tuesday, September 25, 2012

दर्शक ...



आज जिन्दगीको दोसाँधमा उभिएर्,
आफ्नै जिन्दगी नियल्दै छु
जिन्दगी उर्लिएर बग्दै छ
अनेक थरी भेलहरु सँग मिस्सिदै ।।

म नियाल्दै छु,
ती भेलहरुको हाँसो,जिस्काई,मजाक,
तर म झन्-झन गहिरिँदै छु
तिन्का बेफ्वाँक हाँसो प्रती मलाई चासो छैन
मलाई तिन्का उफ्राइ प्रती रुची छैन
म त केबल जिन्दगीलाई बुझ्ने  प्रयास गर्दैछु
तर मेरा भावना ति बुझ्दैन्न
मलाई लाटा सम्झन्छन ति
मुर्ख,पागल जस्ता उपनाम दिन्छन्
तथानाम गाली दिन्छन्
तर मलाई कुनै रिस छैन ।।

म बुझ्दै छु,
तिन्का हाँसो भोलिको रोदनको लागी हो
तर मेरो गहिराई जिन्दगी बुझ्नका लागी हो
म तिनीहरुलाई सम्झाउन खोज्दछु
तर बुझ्न नखोज्नेलाई
बुझाउन सकिँदो रहेनछ

तिनीहरु फेरी मलाई गिल्लाउँछन्
म त अजै पनि चुपचाप छु ।।

म कुरा बुझ्दै छु,
यो सब तिन्का अज्ञानताको परिणाम हो
मन बिक्षिब्त हुन्छ मेरो
रुन्छु म
तिनीहरुको   अज्ञानता देखेर
तीनको अन्धकार जिवन देखेर ।।

आफ्ना लागी त म कहिल्यै रुन्न
सँधै अरुका लागी आँशु झर्छ
अरुको जितको लागी आँशु झर्छ
अरुको भलाईको लागी आँशु झर्छ
तर कोही केहि पनि बुझ्दैन्न
मलाई अझै पनि गलत सम्झन्छन ति
बगिरहेछ्न आफ्नै तालमा
तर म त अझै पनि दोसाँधमै उभी नियालिरहेछु
एक्लो दर्शक बनेर ।।
२०६९ \०६ \०९
 COPYRIGHT © 2012 बिमोचन घिमिरे 

Monday, September 17, 2012

जे देखेँ जे सोचेँ ...

"बाउ रोला भन्ने पनि छैन । आमा रोला भन्ने पनि छैन । यही सडकमा खायो,सुत्यो । साला! जिन्दगी नि अनेक खेल खेल्छ, कहिले हसाउँछ , कहिले रुवाउँछ ......"

बाटोमा हिँड्दै गर्दा यि शब्दहरुले मेर पाइला रोके । कमलादि गणेश मन्दिर अगाडिको बाटो छिटो-छिटो छिचोल्दै घर पुग्ने हतारमा थिएँ जब मैले यि शब्दहरु सुनेँ । मेरा पाइला रोक्किए र म पछडी फर्की हेरेँ । एक महिला बेसुरे तालमा  बर्बराइ रहेकी थिइन । उन्को अवस्था एकदम बिजोग थियो । सिउँदोमा सिन्दुर थियो, अनुहार मैलोले गर्दा कालो देखिन्थ्यो, लगाएका लुगा पनि फोहोर र हिलो लत्पतिएका थिए । हात-खुट्टा नाङ्गा थिए र चिसोले गर्दा सुन्निएर निला देखिन्थे । उनलाई हेर्दा लाग्थ्यो उनि यस कोलाहलले भरिएको  शहरको दौडमा  हेपिएकी , पछाडी पारिएकी एक अबोध पात्र थिइन्,जो सँग गुमाउनु धेरै चिज छ तर पाउनु केहि थिएन । उनि आफ्नै सुरमा एकलास  बर्बराउदै थिइन । आफ्ना जिवनका कथा जसले कुनै साहित्यकारको कृतिमा ठाउँ पाएको छैन त्यसलाई सुनाउँदै थिइन्,आफ्नै भाकामा ...।

तर उनका अनुहारले भने कुनै पिडाबोध दर्साएको थिएन । उनका आँखाले सन्तुष्टिको आभाष दिलाईरहेको थियो,लाग्थ्यो उनलाई यो जिन्दगी प्रती कुनै गुनासो थिएन । तर उनका आँखाहरुले एउटा प्रश्न सोधिरहेको भान हुन्थ्यो ।" किन म हेपिरहेकी छु आफ्नै समाजबाट ? ?"  सायद यही प्रश्न हुनुपर्छ उनको मनमा यो समाज सँग सोध्नु पर्ने जुन उनका आँखाले  बारम्बार तेर्साइरहेका थिए । तर सायद यस्को उत्तर म सँग पनि थिएन त्यसैले त म उनलाई त्यही सडक बिच टुलुटुलु हेरिमात्र रहेको थिएँ ।

ढिलो भाइसकेकोले मैले बाटो तताएँ तर त्यस महिलाको अनुहार,उनले भोगिरहेको अवस्थाले भने मलाई छोडेन । मेरो शरिर घर पुग्ने हतारमा थियो तर मन उनि रहेकै बाटोमा थियो र उन्लाई नियाली रहेको थियो ।

मेरो मनले उन्लाई निकै बाहादुर ठानेको छ । उन्को आँखामा डर थिएन । बेबारिसे जिवनको केहि ठेगान थिएन तर उनका आँखाले भने बाटो पच्छाइ रहेको थियो । उनि ढुक्क थिइन आउने समय प्रती । सायद मनमा कुनै लोभ, तृष्णा नहुँदाको क्षण मानिस यस्तै हुनेछ । उसमा जिवनका भोगाइहरु प्रती कुनै लालसा , डर हुने छैन । उ निश्चिन्त भएर समय सँग ढौडने छ र समय सँगै जे घटनाहरु उसको सामु आउँछ त्यसलाई सरल रुपमा अङ्गाल्ने छ र अर्को घुम्तीहरुको लागी तयार हुनेछ ।

उनि भित्रको ममताले पनि मेरो मन छोएको छ । आफ्नो त्यस्तो अवस्थामा पनि उनि आफ्ना जन्मदाता प्रती स्नेह राख्दैछिन्,उनिहरु खुशी भएकोमा आफ्नो सारा दु:ख भुलाउँदै छिन र जिवन जिउने बलियो आधार सङ्गालेकी छिन । उनको यो ब्यबहारले एउटा हराउँदै गएको यथार्थ सम्झाइदेको छ । मानिस अरुको खुशिमा आफ्नो दु:ख भुलाउन सक्दो रहेछ भन्ने आभाष दिलाएको छ यस घटनाले मलाई ।

घर पुग्दा सम्म पनि उनको त्यो अवस्थाले छोडेन मलाई । घर पुगेपछी गहिरिएर सोचेँ ।अनेक थरी प्रश्नहरु मनमा उठ्न थाले ।"किन भोग्नु पर्‍यो उनले यस्तो ब्यथिती ?,के यो समाज निकै नै निष्ठुर छ ?,के यहाँ पैसाका बिटोले मात्र मानिस बाँच्दछ ?, के यहाँ पैसा मात्र ठुलो छ,मानवता मरेको छ ?" यि यस्ता प्रश्नहरुले मलाई खुब घच्घचाइ रह्यो तर उत्तर मैले भेट्टाउन सकिन । 

सायद क्यामरा मसँग  भएको  भए उन्को फोटो खिची सबैलाई देखाउने थिएँ उन्को अवस्था भन्ने सोचाइ आयो तर  तत्कालै आफैले यस्को खण्डन पनि गरेँ । उनी कुनै कथाको पात्र होइन्न जसको पचार गर्न परोस । उनी कुनै रङ्गमञ्चमा मञ्चन गरिने नाटक होइन्न उनी त हाम्रो समाजको एक यथार्थ पात्र हुन जसको बारेमा हामी बुझेर पनि बुझपाचाउँछौँ,जसलाई हामी देखेर पनि अन्देखा गर्दै हिँड्छौँ । उनि यस्तो पात्र हुन जो मानव हो भन्ने थाहा पाउँदा पाउँदै पनि हामी पशुवत ब्यबहार गर्दछौँ र उन्को हक अधिकार निल्न खोज्छौँ ।

आज उनी जस्ता व्यक्तीहरुलाई देखाएर थुप्रै सरकारी ,गैर-सरकारी संस्थाहरुले कती डलर भजाइ सके होलान ?,धेरै जाना पैदलबाट पजेरो चड्ने भैसके होलान । उनी जस्ता पात्रका कथा बेचेर धेरै कवि,कथाकार,उपन्यासकार जन्मे होलान तर उनी जस्ताको जिन्दगी भने हिजो पनि सडक मै बित्यो,आज पनि सडक मै बित्दै छ र सायद यही क्रम दोहोरिरहे भोली पनि सडक मै बित्ने छ ।

जसको कोही हुँदैन उसको भगवान हुन्छ भन्दछन । तर उनी सँग उन्को भगवानको पनि साथ छैन । भन्नेले त भन्नलान आज भगवानकै कृपामा उ बाँचेकी छे  मरेकी छैन  तर यो त सिरिफ आफु पन्छिने दाउ बनेको छ । समाज त उनी जस्ताको मरणलाई कुरिरहेछ । सायद उनी जस्ता मरे भने समाज आफ्नो तितो यथार्थ लुकाउन सक्षम हुन्थ्यो। तर उनी जस्ता पात्र आफै उत्पत्ती भएका होइन्न । उनी जस्ताको उत्पत्ती यही समाजले गरेको हो । यही समाज भित्रको भेदभाव ,हेला, घृणित सोचाइले उनी जस्ता पात्र जन्माएको हो । त्यसैले जब सम्म यो समाज सुद्धृदैन तब सम्म उनी जस्ता पात्र जन्मिरहने छन मर्ने छैन्न ।

लेख्दै जाँदा चन्द्रमा पनि अन्धकार हुँदै गरेको वतावरणलाई उज्यालो दिन आइसकेको छ तर मेरो मनमा भने डरको कालो बादल मडराइरहेको छ । मन भयभित हुँदै म सँग प्रश्न गर्दै छ; "के भोली तैँले पनि यस्तै नियती भोग्नुपर्ने त छैन ?" । यो प्रश्नले मलाई केहिसमय बिक्षिब्त बनायो । साँच्ची भोली मेरो हातले यो समाजको मुख पैसाको बिटोले थुन्न नसके म पनि यि पात्रहरु जस्तै जिन्दगी जिउन बाध्य हुने त छैन । आज मेर अगाडी पछाडी साथि-सङ्गि,नाता-गोताका अनेकन संबन्ध जोड्दै हिँड्नेहरु भोली मलाई त्यो अवस्थामा भेट्दा के मेरो दु:खमा साथ दिन म सँगै हुनेछन ? "अहँ हुनेछैन्न्",मनले सिधा उत्तर दियो । मित्र,आफ्न्त त ति महिलाका पनि थिए होलान तर के ति आज तिनि सँग छन ? उनी त बिल्कुल एक्ली छिन ।

मैले सोच्दै न सोचेको यथार्थ आँखा अगाडी आइ रोक्कियो । साँच्ची समाज निकै स्वर्थी रहेछ । मानिस आफैमा निकै स्वार्थी रहेछ ।

रात छिप्पिँदै छ र मेरा मन भित्रका सोचाइ लम्बिदै छन तर जती बेदना पोखे पनि समस्या चुलिँदै छ । सायद कुनै दिन यस्को नि अन्त्य आउला । तर कहिले ? म सँग उत्तर छैन ।
                                             २०६८-०५-३१
                      COPYRIGHT © 2012 बिमोचन घिमिरे





Wednesday, September 12, 2012

भुलाउन नसकिएको बिगत ..........

घडीका सुई उल्टो घुमाई आज समय फर्काउन चाहान्छ ऊ । आज सिङ्गो बर्तमान सपना ठानिरहेछ र आफुलाई रित्याईरहेको एक्लोपन लुकाउन चाहान्छ । आज, उ मलिन छ । अनेक थरी प्रश्न,वेदना,पिडा लुकाइराखेको छ मन भित्र ।  जान अनजानमा एउटा अनुहारसँग गाँसिएको धेरै प्रश्नहरुको उत्तर नपाउँदै आफ्ना अगाडी आएका नौला नौला हृदयबिदारक खबरहरुले आज उ बिक्षिब्त भएको छ ,थलिएको छ ।

बाल्यकाल देखिन आज सम्म उसले पच्छाउँदै आएको एकमात्र अनुहार थियो त्यो ।अनेक सँग ढाँट्यो,लुकायो तर आफैबाट लुकाउन सकेन ।  त्यो अनुहारसँग उस्ले धेरै सपना सजायो,बिभिन्न रङ्गि-चङ्गी कल्पनाका रङ्घरुले ति सपनाहरु रङ्गायो,आफैमा रमायो तर अभिब्यक्त गर्न सकेन ।

समय बिते ,परिवेश बद्ले, घडिका सुइसँगै जिवनले नयाँ-नयाँ मोड लिँदै गयो । नयाँ-नयाँ दृश्य हरु आउँदै र जाँदै गरे । जिवन चल्दै गयो कल्पनाकै भरमा .....
 तर आज ति अनेक दृश्य हरुको भिडमा उसले कहिल्यै कल्पना नगरेको भूमिकामा एउटा भिन्न किसिमको अचल दृश्य उस्को आँखा  अगाडी मन-मुटु कम्प्तित गर्दै खडा भयो । त्यो झुकेका आँखा ,रङ्गिएका गाला,घुम्टो भित्र लुक्न खोजेका ति आँशुले भरिएका आँखा र थकित आनुहार ,,तर "त्यही अनुहार" ,जसका पछाडी जिवनका हरेक पल लागे,अनेकन सपनाका महल  ठडिए, अनेक निदरी हराए। त्यही अनुहार आज आँखा अगाडी एक काल्पनिक घटना जस्तो भिन्न परिवेशमा उभिएको छ र उसलाई भित्रैदेखिन एक्लाई दिएको छ ।

आज त्यो अनुहारसँग नजिक हुन सबै द्वार थुनियो । समय रोकाउँदै हृदय हल्लियो तर माया हटेन,पिडा बढ्यो,रिस उठ्यो तर सम्मान ढकमकाएन । लड्दै गरेको ठुलो क्रान्तिको आज दु:खद अन्त्य भयो तर विरता मरेन । स्विकार्यो यथार्थ,सुखद भविष्यको शुभकामना मनै देखिन सुनायो र हृदय देखिन बधाइ दियो । "आखिर हरेक को आफ्नै अनुहार खोज्ने अधिकार हुन्छ । मैले मौनतामा उनलाई रोजिरहेँ; गल्ती कस्को ? न उस्को न मेरो !! आफ्नो जिवन आफ्नै  भाग्य ",उ समालियो।

तर घाउ मर्दैन त्यसै!!  पुरानो घाउ त बल्झिन्छ , यो त  आलै छ । अचेल कोलाहाल बिच पनि उ आफुलाई एक्लो भेट्दछ । कुनै हावाको झोकाको कोमल स्पर्शले पनि उसलाई उन्को साम्पियताको खाँचो झल्काउँछ र उ  कहिले कालो आकाश वा चन्द्रमाको छाहारिमा बसी  पुरानै यादहरुसँगै हराउँछ । अन्धकार भित्र कहिले-काहिँ भेटाउँछ आफुलाई अनि त्यो अनुहार सम्झेर झस्किन्छ । कतै पानाहरुमा दुइ-चार शब्दाका वेदनाका बाढी बगाउँछ,केहि दिन शान्त हुन्छ तर अनुहारले झस्काइरहन्छ । आँखा आँशुका थोपा चुहाउँदैन तर मन त आफ्नै हो,यो लुक्दैन आफुबाट । दु:ख त लागिरहन्छ,याद त आइरहन्छ ...
 सायद चोखोपन,सत्यता,शुद्धता यसमै छ । त्याग पनि त एक उच्च्तम उदाहरण हो । क्रान्ती हो । माया हो!!
(कसैको ब्यक्तिगत जिवनमा मेल खाएमा संयोग मात्र हुनेछ !! )
                                                                                 Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Saturday, September 1, 2012

लडाइँ ............

आजबाट कठोर यात्राको शुत्रपात गर्दैछु । कठोरता कसैले भिदाईदिएको होइन ,आफैले अँगालेको हो । कसैले चिनाइदेको होइन आफैले खोजेको हो । यस्तै कठोरताको  शुरुवात गर्न जादैँ छु ।कठोरताका मसीहरुले जीवनका आलेख भर्न चाहान्छु म ।

सुर्य पूर्वबाट उदाउँछ ,धुर्ब सत्य । तर आज जीवनका सुर्य जीवनको पश्चिमी  निस्प्राण क्षितिजबाट धकेल्दै कठोरताको चिराहरुलाई फटाउदै नयाँ नौलो बिहानी निम्ताउने दाउमा जीवनको पासामा जीवनलाई नै बन्धकी राखी पुन: निश्चयी कदमका साथ पासा जित्न चाहान्छु । चाहन्छु यो जीवन इतिहास हुनु पुर्व एउटा साहित्य बनोस् ,एउटा कथा बनोस् ,कसैको उपन्यास बनोस्,कबिका कबिता बनोस् ,नाटककारको नाटक बनोस् ।चाहान्छु ,मैले एक्लै लुक्दै,छिप्दै ,एक्लो सभाकक्षमा सुनसान दर्शक सामु अन्तहीन रुपमा मन्चन गर्दै गरेको यो आख्यान भोलि कुनै नाटककारका झुण्ड अगाडी सम बिर्साउने गरि मन्चन होस् ।एउटा गुन्जाएमान तालिको गढ़गढ़ाहट गुन्जियोश जसले भोलिका  ढोका ढक्ढकाउँदै सपनाका महल भात्काउने छ र एउटा कुखुरोको कुखुरी काँ सँगै जगत ब्युँझाउने छ र पश्चिमी क्षितिजलाई हेर्दै भन्ने छ " हिजोको तेरो सपना आज सफल भएको छ,पुर्व अन्धकार भएको छ। सुर्य तेरो पोल्टामा आएको छ आज कठोरताले यथार्थता नै च्यातिदिएको छ ।
सत्यलाई मानिराख्दा हामिले त्यस भित्रको झुठ भुलेको आभाष हुन थल्ने छ । आज पश्चिमले समयको शुरुवात गरिदिएको छ ।पुर्वको सिंहासन हाल्लिएको मात्र होइन चक्नाचुर भएको छ । पश्चिमलाई धाड फर्काइ पुर्व पुज्नेहरु आज निहुरिएका छन्,लाजले छट्पटाइरहेका छन्,"कुन अनुहारले पश्चिम फर्किने आज"भनि सोच्दै ।

जिवनलाई यही पश्चिम सँग दाँजेको छु मैले । कठोर हुनै परेको छ ।सबका सिंहासन उखेल्दै फाल्दै अगाडी बढ्ने प्रण जो छ । चम्किनेले नचम्किएकालाई मिच्दै हिँडेपछी उस्को चम्किलो छवी धुमिलिन्छ । आज ब्रह्म्म मिच्दै मिचाहा हुनेहरुको पतन गर्नुछ । समय आफ्नोलागी हिँडेको छैन,कुनै डर छैन । समयका औंलाहरु भाँच्दै आज रोकाउने  छु ।गलत बाटो तर्फ  डोर्याउने हातहरुको कुनै अर्थ छैन ।
अब पुराना धरातलमा उभिने अवस्था छैन ।हेपिएको  पश्चिमलाई पुर्वको दर्जा दिनेछु । पुर्वले सिक्नु पर्छ,बुज्नु पर्छ पश्चिम हुनुको पिडा,नत्र अस्तित्व मान्ने मन मर्ने छ । समानता भात्किने छ र उठ्न पाउने छैन ।
काखा र पाखा गर्दै परमात्माले बिश्व बनाएका होइन्न तर आज सिर्जना हेपिएका छन्,आशा मिचिएका छन ।त्यसैले आज जिवनको कठोरता देखाउनु नै छ ।हिजो लुकिरहेका हात मुठ्ठी बटार्दै के हुन्छ ? बिश्वलाई बुझाउनु छ ।
खाडल खन्दै  असमानता पुर्नु छ,समानतालाई स्वतन्त्रता दिलाउनु छ । अब शक्ती मुठिबाट फुकालेर भोका पेटसम्म पुर्याउनु छ । शासक ब्युझनै पर्छ,तीनले बुझ्नु पर्छ,भोलिका बिहान तीनका शासन हामी मान्ने  छैनौँ,सिँहासनमा तीनलाई बसाउने छैनौँ ।हामी आफ्नो  भाग्य आफै कोर्न सक्छौँ,आफ्ना लागी आफै शासन गर्न सक्छौँ ।
भोको पेट भर्न नसक्ने,नाङ्गो शरिर ढाक्न नसक्ने,खाली छत छोप्न नसक्ने शासक अब ब्रह्मनालामा निदाउने छ र त्यस्को निद्रा सँगै बिश्व उठ्ने छ,नयाँ बिहानी लिएर ।जाहाँ पुर्व-पश्चिम केहि हुनेछैन,ठुलो-सानो अहँ सुनिने छैन ।बस्!त्याहाँ समानता हुने छ,एकता हुनेछ र एक सुन्दर शान्त बिशाल परिवार हुनेछ । 
                                                                 Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Sunday, July 1, 2012

यसरी गरिदैछ नेपालको बेइज्जत ......!!!!

नेपालले भारतीय क्रिकेट टिमका क्याप्टेन महेन्द्र सिंह धोनी लाई  नेपाली क्रिकेटको सदभावना दुत बनाएपछी बिभिन्न भारतीय ब्लग ,website हरुमा यसरी गरिदैछ बेइज्जत !! आखिर कहिले सुध्रिन्छन यी भारतीयहरु ???

This ‘Breaking News’ is a complete shocker! Indian skipper Mahendra Singh Dhoni will no longer be a part of the Chennai Super Kings (CSK) squad from the forthcoming season of the Indian Premier League (IPL)! Dhoni, who was appointed the ambassador of Nepali Cricket last week, will captain a new IPL team from Nepal that will feature in this cash-rich tournament in 2013.

"The IPL governing body is pleased to announce that the the league will have its first foreign team in Gorkha Brigade in 2013," said an ecstatic Rajeev Shukla, the commissioner of the IPL, to the press that gathered outside the Board of Control for Cricket in India’s (BCCI) office at Mumbai late last evening. "After the termination of Kochi Tuskers Kerala from the IPL, a tenth team was needed to make the schedule more feasible, and hence this addition."

Talks are doing the rounds that Dhoni reached this decision after a feud with current BCCI President and CSK owner N Srinivasan left the former fuming with rage. When quizzed by the media, Dhoni denied any rift with his former franchise owner, and revealed that the plan to shift base to Gorkha Brigade was in fact suggested by Srinivasan himself.

A devout Hindu, Srinivasan said in a press release later that he did this in support of the neighbouring Hindu kingdom. "This is the least I could do to help a Hindu country is to get them a place in the IPL and provide them with the best available leader. I feel it’s my responsibility as the head of the country’s apex cricket body and a Hindu," opined Srinivasan.

Dhoni, too, appeared happy with the move. "Well of course, I’m looking forward to it. Representing a foreign team in the IPL is going to be a unique experience, you know."

Sources reveal that Dhoni was keen on taking Suresh Raina and Ravichandran Ashwin along with him. The same sources also revealed that Dhoni cold shouldered Ravindra Jadeja.

“I requested Mahi bhai to take me along as well. But he bluntly refused,” said a dejected Jadeja. “I even offered to engrave GB (Gorkha Brigade) on the left side of my head, just like I engraved CSK on the right a few months ago. But Mahi bhai retorted that Aamir Khan’s hairstyle in Ghajini, despite suffering from a head trauma, looked better than mine on any given day. That kind of took me aback. I was hurt. Mahi smirked when he said that,” he added.

The inclusion of Gorkha Brigade in the IPL got a mixed response throughout India. While many are happy that the IPL has extended its wings a little, an equal number of people are livid at the fact that there’ll be an increase in the number of IPL games yet again. But the Gorkha community’s joy here in Hyderabad knew no bounds. I managed to talk to quite a few people and had interesting conversations with them. One such conversation that enthralled me was with a man named Bahadur, who had always loved the concept of a ‘Night-watchman’ in cricket. “I’m sure that Gorkha Brigade is going to win the next IPL with ease,” said Bahadur. “We are used to playing cricket with lathis back in Nepal, and one can only imagine the damage we can inflict when we have something as broad as a cricket bat in our hands.” he added.

It’s believed that when Chris Gayle hit a lean patch a few years ago, he packed his bags to Nepal where he practiced hitting the ball with alathi instead of a bat at the Kirtipur Cricket Stadium, situated in the premises of Tribhuvan University in the outskirt of Nepal. He did this for several days, and the difference in his approach and his efficiency is there for everyone to see now.

However, the housing societies are not too thrilled at the news as IPL time could put their security in danger as Gorkhas could be glued to the TV. “The addition of Gorkha Brigade is not a good sign for us residents. My security guard would be watching TV and celebrating a ‘DLF Maximum’ or a ‘Karbon Kamaal Catch’ instead of preventing burglars trying to break in. I fear his work may take backseat,” said a worried resident.

Nevertheless, the Indian cricket fraternity is fairly happy with the turn of events, and this happiness was reflected in N. Srinivasan’s words. “Mr. Tony Greig stated in his Cowdrey Lecture that the IPL should be expanded into ‘an Asian League’ to include teams from Pakistan, Sri Lanka and Bangladesh. We believe we’ve taken a huge first step by including Nepal, and we’re proud of our decision,” he said triumphantly.

The Gorkha Brigade franchise will meet in a month’s time to discuss their plans and strategies for the forthcoming IPL. Also, it is believed that former actress Manisha Koirala could be the brand ambassador of the Gorkha Brigade team. The 41-year-old actress was, however, unavailable for comments.

Saturday, May 26, 2012

त्रासदी

"झस्याङ्ग ब्युँझिएछु ..!!",, 
सपना पनि डरलाग्दो देखेको थिएँ ।आफु बसी आएको घर चिरा चिरा पर्दै भत्किँदै गरेको । अनि त  आत्तिएर  ब्युँझिएछु ।

  घडी हेरें ,बिहानको चार बज्न आटेको रहेछ । वरिपरी अँध्यारो र उज्यालो मिस्सिएको थियो । खाट  पछाडिको झ्याल खुल्लै थियो । बादले आकाश ढाकेको रहेछ । झ्यालबाट चिसो हावा कोठा भित्र छिर्दै थियो । तातो शरीर माथि चिसो हावा पर्दा शितलता र जाडो दुबैको अनुभव भैरहेको थियो । एकछिनको अनुभव पछी फेरी निदाउने प्रयास गरें तर मन मान्दै मानेन । निदरीले साथ छोडिसकिछे ।

खाटबाट निस्किएँ र अर्को कोठामा पसें । कुर्सीमा बसें र झ्याल खोलें ।  अँध्यारो हटाउँदै उज्यालोले ठाउँ ओघत्दै थियो । जति-जति उज्यालो बढ्दै थियो त्यति-त्यति मन भित्र भने अँध्यारो भरिंदै थियो । आज बाहिरी  प्रकृति र मेरो मन भित्रको प्रकृति बिचको तालमेल भत्केको आभाष हुँदै थियो । यी दुई मित्र आज ठिक बिपरित कोणमा हिँड्न खोज्दै थिए । जति समय बढ्दै थियो बाहिरी प्रकृति रमाउंदै थियो र मेरो मन समय आज आगाडी नबढी स्थिर रहोस् भन्ने कामना गर्दै थियो .......।
 एकछिन मन पनि शान्त रह्यो । सुनसान वातावरण संगै म पनि शान्त हुने प्रयास गरिरहें । आँखा कोठा वरिपरी घुमाउँदै थिएँ ,भित्तामा झुन्डिरहेको भित्ते पात्रमा टक्क गएर रोकिएँ । जुरुक्क उठें र पात्रो पल्टाएँ ।

 आज २०६९ साल जेष्ठ १३ गते,अर्थात जेष्ठ १४ को अघिल्लो दिन । मन झन् अत्तालियो । उठ्दा उठ्दैको शरीर र जमिन एक साथ हल्लिएको अनुभव हुन पो थाल्यो । म डराएँ र थचक्क कुर्सीमा बसें । सायद हरेकको मन आज आतिदै होला । देशको संबिधान र भविष्यको सवाल जो छ । 

चार-चार वर्ष सम्म यस्तो अनुभव कहिल्यै भएको थिएन ,सायद बिकल्प भएरै होला । तर आज मैले विकल्प देखिन ।
राजनीतिक दलहरु बीच सहमतिका कुनै धर्को  कोरिएका छैनन् । देशमा बन्द-हड्ताल कायमै छ । जाति-जाति बीचको सम्बन्ध चर्किएका छन् ....,मन झनै आतंकित बन्यो । 
चर्केको र भत्किन थालेको घर देखाएर मेरो सपनाले आज मलाई मेरै देशको हालत सम्झाउन त खोजेको होईन ??,म स्तब्ध भएँ । केहि सोच्नै सकिन । सिरिफ यस्तो नहोस् ,मन प्राथना गर्न थाल्यो ।
 उज्यालो निक्कै भैसकेको रहेछ । समय बितेको पत्तै भएनछ । घरका परिवार उठिसकेका थए । उनिहरुसामु यो पिडा झल्काउने आँट आएन । ओठमा कृतिम हाँसोको मुकुण्डो  झुण्डाएं र बाहानामा कुरा टालें ।
तर मन आफ्नै हो । यो झुटो बोल्न जान्दैन ,कुरा लुकाउन जान्दैन । मन त्रसित थियो र भन्दै थियो -"भोलि के होला ??"                                                                                                                                                Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Wednesday, May 23, 2012

चलखेल

                               

६२\६३ को इतिहासकै ठुलो जनसहभागीता सहितको बृहत जन आन्दोलनको बल बाट प्राप्त भएको गणतन्त्र र त्यसपछि भएको संविधानसभाको निर्वाचन सँगै शुरु भएको शान्ति स्थापनाको र वर्गीय जातिय विभेदको अन्त्यको अभियान अहिले आफ्नो चरम उत्कर्षमा छ ।
वीगत देखिन् एकतन्त्रिय शासनका क्रममा मिचिएका , थिचिएका वर्गहरुको बुलन्द स्वरको रुपमा समावेशी संविधानसभा उदाएको थियो र त्यस सँगै नेपालमा हरेक विभेदको अन्त्य सहितको समृद समाज र नयाँ नेपालको परिकल्पना शुरु भएको थियो । तर आज त्यो आन्दोलन धरापमा परेको भान सायद साधरण नेपाली सबैलाई भएको हुनुपर्दछ । आज विभेदको अन्त्यको नाउँमा जाति जाति बीचको सहिष्णुता , भाइचारा र एकता भत्किँदै गएको र देश विस्तारै जातिय द्वन्द्धको चपेटामा पर्दै गएको आभाष हुन थालिसकेको छ ।
नेपाल बहुभाषिक , बहुसांस्कृतिक, बहुजातिय, बहुधार्मिक मुलुक हो । परापूर्वकाल देखिन् नेपाली नेपाली बीच एकता कायम रहिआएको थियो । अनेकतामा एकता यो देशको नारा नै बनेको थियो  । तर यती हुँदा हुँदै पनि सबै जाति, वर्गले समान अधिकार उपभोग गर्न भने पाएका थिएन्न् र उनीहरु राज्यले उपलब्द गराउने सेवा सुविधाबाट पनि बञ्चित थिए । यहि अवस्थालाई चिर्नका लागि जनआन्दोलनमा ठुलो जनसहभागिता भएको र संविधानसभाको निर्वाचन भएको कुरा सर्वविधितै छ । तर संविधानसभाको निर्वाचन हुँदा नहुँदै यस समानताको नाराले जातिय र क्षेत्रिय राजनितीको रुप लिईसकेको थियो । यसको जल्दो उदाहरण संविधानसभाको निर्वाचन अघि पछि जातिगत वा क्षेत्रियगत नाउँमा नयाँ पार्टि बन्ने र पुराना पार्टि फुटेर नयाँ समुह उदाउने क्रमलाई लिन सकिन्छ । त्यही माथि जातिगत वा क्षेत्रियगत मुद्धा उठाएर निवार्चन क्षेत्र सुनिच्क्षित गर्ने र आफ्नो भोट बैङ्क बढाई सत्ता सम्म पुग्ने नेताहरुको लालसाले पनि ठूलै मलजल गरेको देखिन्छ ।
यहि क्रमकै सिखो गर्ने क्रममा मुलुकमा विभिन्न जातिय संघ संस्थाहरु उम्रदै गए र जातियता र क्षेत्रियताका आधारमा देश टाढिने क्रम शुरु भयो । तराईमा जातिय र क्षेत्रीय सदभाव खल्बलाउने हिसाबले पहाडिया विरुद्ध भन्दै हतियारधारी समुहहरु उदाउने क्रम पनि बढ्यो । कपिलवस्तुमा भएको मोहित खाँ हत्याप्रकरण जस्ता त्रासदि पूर्ण घटनाहरु देशका विभिन्न स्थानहरुमा घटे जसले देशमा झण्डै झण्डै जातिय गृह युद्ध मच्चिने अवस्था सम्म निम्तायो र हिमाल,पहाड,तराई बीचको आत्मियता भत्काउने प्रयास ग़र्यो  । यसरी हेर्दा देशका राजनितीक दल र ती सँग सम्बन्धित संघ संस्थाको देशमा शुरु हुँदै गएको जातिय बैमन्स्यता बढाउनमा ठूलो हात रहेको कुरामा सायदै दुई मत होला तर पहिला देखिन् बलियो रुपमा कस्सिएको सम्बनधको डोरी एक्कासी फुकुलो देखिने अवस्थाको सिर्जना हुनुमा स्वेदेशी शक्तिको मात्र हात रह्यो भन्ने कुरामा विश्वास गर्न गाह्रो  पर्दै आएको छ । आज आएर विश्लेष्ण गर्ने क्रममा यस घटना परिघटना देखापर्नुमा विदेशी शक्तीको पनि हात छ कि भन्ने शङ्का अचेल सबैको मनमा उठेको छर्लङ्ग देखिन्छ ।
नेपाल दुई ठूला एसीयाली शक्ति राष्ट्रहरुको बीचमा रहेको एउटा सानो मुलुक ,जसले गर्दा पहिलै देखिन् यो भुमी विदेशी शक्ती राष्ट्रहरुको क्रिडा स्थल बन्दै आएको कुरा कुनै नौलो होइन । विभिन्न देशका राष्ट्रप्रमुख तथा उच्चपदस्त अधिकारीहरुले दिएका भाषण, विचार र दस्तावेजहरुबाट पनि यस कुराको पुष्टि गर्छ की यो देशमा सदैव विदेशी चलखेल हुँदै आएको छ र भईरहेको छ । विगत देखिन् यहाँको राजनिती स्थिर हुन नसक्नुमा नि विदेशी हात रहेको कुरा विभिन्न राजनितीक विश्लेष्क वा विज्ञहर पनि मान्दछन् ।
आज देशमा विभिन्न जातिय संघ संस्थाहरु च्याउ सरी उम्रदै गएको छ र यसको संख्या दिनानुदिन बढ्दै गएको छ । जति संस्था खोलियता पनि यी संघ संस्थाहरुको बाच्ने आधार के हो ? यीनका आर्थिक क्रियाकलापहरु के कस्ता छन् ? यीनका आर्थिक स्रोत के हुन् ? भन्ने जस्ता कुरा त्यती पत्यारीलो ढङ्गले पारदर्शिक रुपमा भने आएको छैन । कुराको चुरो सम्म पुग्दै जाने हो भने यी संस्थाहरुको आर्थिक कारोबार कुनै न कुनै गैरसरकारी वा सरकारी संस्था सँग जोडिएको देखिन्छ र यीनीहरुबाट विभिन्न आर्थिक सहयोग प्राप्त भएको देखिन्छ  तर यी पैसा के मा खर्च भएका छन् , यस मार्फत कति पिछडिएका व्यक्तीहरु लाभान्वित भएका छन् भन्ने लेखाजोखा न राज्यसँग छ न त सम्बन्धित सरोकारवालाहरुसँगै छ । विभिन्न घटनाक्रमले त यस्ता संघहरु आपराधिक क्रियाकलापमा समेत संलग्न भएको देखाएको छ । यतिमात्र होइन यहाँ वीगत देखि हुँदै आएका आपराधिक घटनाहरुमा पनि विदेशी आपराधिक गिरोहको हात रहेको प्रहरी अनुसन्धानले पनि पुष्टि गरेको कुराले नी वैदेशीक चलखेल छ भन्ने कुरालाई मलजल गरेको छ । त्यही माथी मधेश केन्द्रित शक्ती सत्तामा रहँदा तराईमा हतियार संघर्ष बन्दहुने र सत्ताबाट बाहिर हुँदै हतियार संघर्ष बढ्ने कुरालाई पनि संयोगको रुपमा मात्र लिन सकिन्न । यसरी समर्गमा हेर्दा नेपालमा आज देखिरहेको अवस्था प्राकृतिक नभई सुनियोजित रुपमा देशी विदेशी शक्ति केन्द्रहरुबाट सञ्चालन भइरहेको छ भन्ने शङ्कालाई पुष्टि गर्ने प्रमाणहरु थुप्रै रहेको देखिन्छ तर यो शङ्का शङ्कामा नै सिमित रहोस् हामी सबैको चाहना छ ।
संविधान जारी गर्नुको अब कुनै विकल्प छैन र सम्पुर्ण नेपालीको आँखा संविधानसभामा नै गढेको छ । यस्तोमा अझै पनि चलखेल बढ्न सक्छ तसर्थ थोरै समय भएता पनि हाम्रा राजनितीक दलहरुले सुझबुझले काम लिँदै देशमा विद्यमान एकता सुरक्षित हुने तवरले देशको माटो सुहाउँदो संघियता सहितको समावेशी संविधान जारी गरी जनमस्तिष्कमा विद्यमान यस्ता डर त्रास तथा शङ्कालाई जरै देखिन् उखलेर फाल्नुपर्दछ र २०६९ जेठ १४ मै संविधान अनिवार्य रुपमा जारी गर्नुपर्दछ । होइन भने त्यसपछिको अवस्था के हुन्छ ? सायदै कसैले अनुमान गर्न सक्ला ।।
                                                                                                                                 Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Sunday, May 20, 2012

उठेका पाइला

  आज बिहानै देखि उसका आँखा ओभाएका छैनन् । अविरल धाराहरु बगिरहेका छन् ,मानौं धैर्यताका बाँधहरु भत्किएका छन् , एकता खल्बलिएका छन् र ठुला ठुला चोटहरुले छाती छिया -छिया भएका छन् ।
  आज नेपाल बन्द ,देशै   ठप्प छ । बिगत दुई-तिन हप्ता देखिन् ऊ घरैमा कोच्चिन बाध्य छ ।जतियताका मुद्धा उठाई विभिन्न अवसरवादी जातिय संघ ,संस्था ,पार्टीले गरेको बन्दका कारण उसका दैनिक किर्याकलाप पनि थूनियाको छ । बाटो-घाटो सुनसान प्राय: छ र जनजीवन आतंकित र पिरोलिएको छ ।
   सधैँ खाली समय त्यत्तिकै बित्दै गर्दा उसलाई दिक्क लाग्नु स्वभाविकनै हो ,त्यसैले आज ऊ किताब पढि केहि भए पनि राहत पाउने शुरमा बिहानै देखि कस्सिएको थियो ।आँगनको पिंढीमा बसेर ऊ  आज आफ्नै देश नेपालको इतिहास पढ्ने जमर्को गर्दै थियो । तर किताब पढ्दा-पढ्दै ऊ मनै थाम्न  नसकी आँसुका अविरल धारा चुहाँउदै रोयो ।इतिहासले दर्साएको नेपालीको गाथा आज उसलाई खल्बलिएको आभास भएको छ । हाम्रा पुर्खाले जोडेको  सहिष्णुता ,भाइचारा ,जातीयताको नाता आज उसलाई चर्किदै गएको महशुस भएको छ ।
 जति- जति ऊ किताबका पानाहरु पल्टाउदै जान्छ त्यति-त्यति त्यहाँ वर्णित नेपाली एकता, भाइचाराका अनुपम नमुना ,वीरताको गर्भिलो इतिहास र आज उसकै आँखा अगाडी देखिरहेको जातीय बैमनस्यताको डरलाग्दो रुप बीचको तुलानात्मक नेपालको दृश्य सोचेर ऊ  भित्रको राष्ट्रियता हड्बढाउँछ ,डराउँछ र देशको भविष्य सोचेर ऊ  शिथिल ,कमजोर हुन्छ र भकांनिदै जान्छ तर पनि मन सम्हाल्दै स्वाभिमानी पुर्खाका राष्ट्रियताले भरिएका गाथा ऊ  गर्भ साथ पढ्दै छ ।
 एक्कासी ठुलो आवाजका साथ ऊ किताब बन्द गर्छ । जग हल्लाउने जोशका साथ जुरुक्क उठ्छ र किताब माथि हात राख्दै ठुलो बल र अठोटका साथ ऊ चिच्चाउँछ ,"यी माहान पुर्खाहरुको कसम !, यिनले नासोको रुपमा सुम्पिएको यो मुलुक भत्काउन खोज्ने , छिया-छिया पार्न खोज्ने ति तमाम शक्ति विरुद्ध म लड्छु । म भित्रको राष्ट्रियता अब डगमगाउने छैन ,डराउने छैन । नशा- नशामा बगेको गोर्खालीको रगत खेर जान दिने छैन । म मरूँला ,देश मर्न दिने छैन....
.... यति भन्दै ऊ किताब बोकेरै घर छोड्दै बाहिर निस्क्यो ।
   पारि क्षितिजमा सूर्यलाई छेक्दै गरेको कालो बादल फाट्दै छ ,घामका सुनौला प्रकाश धर्तीलाई आफ्नो आलिंगनमा बाध्न हतारिंदै छन् ..........
                                                                                बिमोचन घिमिरे
                                                                     २०६९-०२-०७                                                                                   Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे

Saturday, May 19, 2012

क्रान्तिकै बाटोमा ...........

                                                                          नयाँ पुस्ता सँगै नयाँ  क्रान्तीको आवश्यकता पर्छ ।आजको  क्रान्ति बन्दुकको नालबाट होइन बैचारिक तरंगबाट शुरु हुन्छ। तर विचार प्रवाह गर्न साधन त चाहिन्छ ; आजको युगमा अनेक साधन छन् तर कलम र बन्धुक बाहेक सायदै अरु कुनै उपयुक्त साधन होला ।कलमको भाषा बुझ्ने र बिचारको कदर गर्नेलाई कलमको सहायताले नै क्रान्तिमा सम्मिलित गराउनु पर्छ तर कलमलाई नमान्ने ,कलम बोक्ने हातहरु काट्न तत्पर रहने , बिचार बोकेका टाउका फुटाल्न खोज्ने , वकालत गर्ने स्वरहरु दबाउन खोज्ने ,परिवर्तनको लागि चलिएका पाइलाहरु रोक्न खोज्ने त्यस्ता अबुझ्लाई बन्दुकले नै ठिक लगाउनु पर्छ र क्रान्तिलाई निरन्तर जनपक्षीय ढंगले अगाडी बढाउनु पर्छ ।" कुहिएको आलुले  सध्यलाई नि बिगर्छ तसर्थ कुहिएका  दिमाग काम छैनन्" ।कलम र बन्धुक साधन हुन् साध्य होइनन तसर्थ यिनले क्रान्तिलाई संस्थागत गर्न सक्दैनन् ।क्रान्तिको मूल आधार क्रान्तिमा
 सम्मिलित भएका जनबोली नै हुन् ।तसर्थ क्रान्तिलाई संस्थागत गर्नका निम्ति एकमात्र विकल्प सार्भभौम सम्पन्न जनताले
सासन गर्न पाउने एक लोकतान्त्रिक पद्धती नै हुनुसक्छ र हुनुपर्छ ।
                                  नयाँ युगको नयाँ क्रान्तिलाई अगाडी बढाउने पालो युवाको नै हो । इतिहासले पटक पटक युएवा शक्तिको माग राखेको थियो ।इतिहासले सिकाउछ मात्र आएर बर्तमानमा कम गर्दैन ,बर्तमान हाम्रै हातमा छ र येही बर्तामानले भोलि को भबिष्य सुन्क्षित गर्ने छ त्यसैले हामि युवा आज हाम्रो सामु आएको चुनौती बाट पछि हट्नु हुँदैन ।युवा आन्दोलनमा टायर बाल्ने वा ढुंगा हान्ने शक्ति होइनन वा विद्यार्थी आन्दोलनको नाउँमा खुकुरीले एक-अर्कालाई सिध्याउने शक्ति नै हुन् । युवा युगको आवाज हो । परिवर्तन हो युवा । युवा देशको अन्तिम आशा हो । यो यथार्थ सम्पूर्ण देशले र स्वयम् युवाले बुझन जरुरी छ । यो जुझारु शक्ति खेर जानु हुँदैन ।
 आज हाम्रो देश पनि नयाँ क्रान्ति संस्थागत गर्ने आभियानमा छ तर प्रतिगामीहरुले यसलाई देशको अस्तित्व मेटाउने ,सामाजिक सदभाव बिथोल्ने ,सहिष्णूता भत्काउने दाऊ बनिरहेका छन् त्यसैले यो देशका हामी युवाहरु देशको यस्तो संक्रमणकारी अवस्थालाई टुलुटुलु हेरेर बस्न मिल्दैन त्यसैले आऔं हाते मालो गरौँ ,संगै लडौं । तर देशलाई साहायता चाहिएको  बेला हामी देश संगै हुन सक्दैनौ भने हामीले ठाने हुन्छ हामि युवा होइनौ ।
 युवा डग्दैन ,युवा झुक्दैन ,सधैं अगाडी बढछ  परिवर्तनका खातिर निरन्तर ..........................।



Monday, February 27, 2012

देश सम्झन्छ सबैलाई

देश खोज्दछ सबैलाई 
देश हेर्दछ सबैलाई 
फगत! आभाष नभएको होला 
देश सम्झन्छ सबैलाई ||

बिर्सने देश होईन! ब्यक्ती बिशेष होला 
देश आफ्ना सपुतलाई सम्झी रोइरहन्छ 
धर्ती छोडी जानेलाई बोलाईरह्न्छ 
फगत! हामी महशुस गर्न असमर्थछौँ 
देश एकान्तमा घुँक घुँक रोइरहन्छ ||

देश विकटता झेलिरहेछ 
सन्तान सुगम्ताको लोभमा उडिरहेछ 
देश रिस पोख्दैन कसैलाई 
देश कसैसँग भिख माग्दैन 
उ आफ्ना सन्तान आउलान्,भनी बाटो हेरिरहन्छ
आफ्नै सन्तानले डोर्याउँदै सुगम्ता देखाउलान्, 
देश आश लगाइरहन्छ||

फगत! हामी देशको भावना बुझन असमर्थछौँ 
देश मेची-काली कुदिरहन्छ 
बाटो बिराएका सन्तान खोजिरहन्छ 
आफ्ना सपुत सम्झिरहन्छ|| 
(बिमोचन घिमिरे) २०६८|११|१५

ShareThis