हरेक दिन जब साँझ
ढल्दै जान्छ
कतै आँगनमा
गाइरहेको कोइली सरी
कतै नेपथ्यमा
रोइरहेको न्याउली
सरी
हरेक साँझ
सङ्गीत रुन्छ
र गीत गाउँछ
मनका अनेक तरङ्गलाई
तरङ्गीत पार्दै
शान्त तलाउमा ढुङ्गा
फ्याकिन्छ
मनका शान्त
परेवाहरुलाई
एकसात उडाइन्छ
अनि अनेकन सम्झनाका
ज्वारभाटाहरु
प्रष्फुटित हुन्छन मन भरी ।
हरेक साँझ
जब सडक निदाउँछ
शरीर सुस्ताउँछ
कुकुर एउटा आवेग
बोकेर
शहर थर्काउँछ
तब उही बेगमा
नदि सुसाएको आवाज
सुन्दछु
तारा चम्किए झैं
उज्यालो देख्दछु
र चुचुरो गर्जिएको आर्तनाद
सुन्दछु ।
हरेक साँझ
बुद्धहरु ब्युँझन्छन
शहिदहरु कराउँछन्
र हरेक गोधुली
साँझले
उही साँझ सम्झाउँछ
उही दिन सम्झाउँछ ।
एउटा सङ्गीतमय
जमघटमा
हरेक साँझ
उही साँझ मन्चन
हुन्छ
उही भावाना प्रस्तुत
हुन्छ
कसिलो मायाको साइनो
कसिलो आत्मियताको साइनो
मन्चन हुन्छ त्यस जमघटमा
जसको एक्लो दर्शक
भएर
हरेक साँझ, म
बगिरहन्छु स्मृतिका
तालहरुमा........ ।।
२०७०\१०\१७
Copyright 2014©बिमोचन घिमिरे