न आउ झरी ...

बिन्ति न आउ झरी !

ति ठूला फाँटहरुमा

ममताको बर्षात गरेर

सपनाको संसारमा

एक्लै छोडी,

यथार्थको तिखो बाण नरोप,

बिन्ति झरी नबर्स ।

बर्षौ देखिन चिरिएका छाती,

सुख्खा गराहरु

र नाङ्गिएको सिङ्गो शरीर !

अभ्यस्त छन्

उजाडिएको संसार संग,

एक्लिएको परिवेश संग,

 गुमाएको स्वाभिमानसंग ...

हरेक थोपाले,

विगतको निकटता सम्झाउँदा

तिनै भेल संगै

 सुटुक्क, फुत्कन खोज्छन;

रगत-पसिनाको साइनो बोकेका

ति नासोहरु ...

आँगनको डिलमा बसेर

 बाटा हेर्ने आँखाहरु;

तिनै फाँटसंग, विगतको कथा बुन्छन

रित्तो भकारी र खालि पेटको

दुखेसो पोख्छन

पोख्छन बुढेसकालको लाठी

गुमाएको पिडा,

एक्लिएको बुढो घरको ब्यथा !

तिम्रो गडगडाहटले

मिलिक्क मिल्किने बिजुलीहरुले

त्यो आलो घाउ

बल्झिन्छ साथी !

बिन्ति ! मेरो घरको छानो हुँदै

ति खेतका आली हुँदै

अब कहिल्यै नहिंड !

 यी सुकेका पाखुरामा, बलको संचार हुँदैन !

 यी धमिला आँखाहरुमा, पहेंला बाला झुल्दैन !!

 छोडीदेउ, तिमी पनि आश लाउन !

यिनैका फसल खाएर

हुर्किएका तनहरू,

कठोर मुटु लिएर,

  नफर्किने गरी गईसके ...

मेरा आँशुहरु त झर्न छोडिसके

झरी, तिमी पनि अब न बर्सिदेउ ।।

२०७३/१०/२२ शनिबार

बिमोचन घिमिरे