Friday, February 13, 2015

परिवर्तित समय



त्यो घर प्यारो
त्यो कोठा प्यारो
त्यो भित्ता प्यारो
झुण्डिएका हरेक फोटो प्यारो
पोतिएका रङ्ग प्यारो
पाइला-पाइलाले सिंचित गरेका
ति हरेक भुइँ प्यारो

सिरानी प्यारो
त्यो आरामदायी ओछ्यान प्यारो
आमाले एकाबिहानै बोलाउने
निद्रा ब्यूँझाउने आवाज प्यारो

आमाले पस्किने हरेक गाँस प्यारो
चुराको छिन छिन , त्यो स्नेही हात प्यारो
बुबाको माया मिस्सिएको गाली प्यारो
बहिनीको साथ प्यारो
भाइको चकचक प्यारो
दाइको माया प्यारो

घर अगाडिको त्यो पुरानो भित्ता
त्यो ठुलो रुख
त्यो साँघुरो सडक
मानिसको ओहोर दोहोर
आफु हुर्केको त्यो हरेक गल्लि
रमेको त्यो सारा परिवेश
आज लाग्दै छ प्यारो

तर
आज आँखा खोल्दाको
संसार बिरानो
घर, कोठा, भित्ता, रङ्ग
सबै बिरानो 
आमाको आवाज छैन
बुबाको गाली छैन
बहिनीको साथ छैन
भाइको चकचक छैन
दाइको माया छैन
आज सारा परिवेश लाग्दैछ बिरानो

तर
रमाउनुपर्छ यहीं अब
बसाउनु पर्छ छुट्टै संसार
फैलाउनुपर्छ आफ्नै घरबार

आमाबुबाले अन्माए कन्यादान गरेर
उनी आइन आफ्नै माईतिघर छोडेर ।।


२०७१/११/०१ ©बिमोचन घिमिरे 

Monday, February 9, 2015

सामान्य मान्छे


हो म एक सामान्य मान्छे हुँ
दिनभरी शरीरको अल्छिपना
र जीवनको थकानहरुसंगै, उँघ्दै
उराठलाग्दो दैनिकी बीच
हाँस्ने प्रयास गर्ने
फगत बाँचिरहेको
एउटा सामान्य मान्छे ।

हो म एक सामान्य मान्छे हुँ
अन्योलताको भुमरीमा
आशाका हरेक पत्रहरु चुँड्दै
भुइँमा फाल्दै
हुन्छ- हुँदैन को
एकनास रट्टान लगाइरहने
हरेक भोरमा सम्भावनाको
दियो बाल्दै
हरेक साँझ आफैले निभाउँदै
चिसो सिरानी र ओछ्यानमा
मनका ज्वारभाटाहरु फुटाउँदै
रात्रिको अन्तिम प्रहरमा निदाउने
एउटा सामान्य मान्छे ।     

हो म एक सामान्य मान्छे हुँ
केहि कोर्दै , केहि मेट्दै
पानाहरु भर्दै , च्यात्दै
हरेक शब्दमा आफुलाई
मुनामदन, रोमियोजुलियट, लैलामज्नु वा राधाकृष्ण को
आवरणमा देखेर
मुसुक्क मुस्काउने
अनि पुन: यथार्थताको
कालरात्रिहरु संग जुध्दै
एक्लोपनको चिसो हावा
फोक्सोको कुना सम्म छरेर
आफ्नै विवशता माथि हाँस्ने
एउटा सामान्य मान्छे ।

हो म एक सामान्य मान्छे हुँ
मलाई कुनै तारिफका शब्दहरुको भोक छैन
उपमाउपमेय को आवश्यकता छैन
कसैलाई रिझाउनुको सोख छैन
मेरा शब्दहरुले ठेस नपुर्याउन
म यसैमा सजग छु
माया बाँडीरहुँ यसैमा मग्न छु
त्यसैले
कृपया मलाई फरक देख्ने-देखाउने
दुस्साहस नगरियोस्
तारिफका शब्दहरु सुनाउँदै 
आकाश माथि उचाल्ने
आश नपालियोस
म कुनै कलाकारको मिठो रचना होइन
चित्रकारको मुल्यवान क्यानभास होइन
म हरेक कथा, कबिता, आलेखहरुमा अटाउने,
एक गौण पात्र हुँ
हो म एक सामान्य मान्छे हुँ ।।

२०७१/१०/२५ © बिमोचन घिमिरे


Friday, February 6, 2015

बुढेसकाल



भित्ताहरु सुन्दैन्न मलाई
अक्षरहरु बोल्दैनन मसंग

बिहानीको सुर्यदयसंगै
र सुर्यास्त पछिको  
त्यो अँध्यारो रातमा
बलिरहेको चन्द्रमासंगै
म पनि बल्ने प्रयास गर्दछु
तर संधै
औंसीको कालो रातले
छोपेको छ
मेरो जीवनको यो चारकुने आयतन

झ्यालबाट बग्दै हावाहरु
मलाई झक्झकाइ रहन्छन
मलाई निदाउन दिदैनन 
अनि छोडेर जान्छन अदृश्यतामा
घाम पनि आउँछ चिहाउन
मध्यदिनको संकेत दिंदै
अनि उही पुरानो चिसो निस्वास
मेरो भागमा छोडेर हराउँछ
जुन, मधुरो प्रकाशमा
सम्झनाको पुलिन्दा छोडेर जान्छ
ताराहरु हाँस्छन् अनि लुक्छन
तर सोधैन्न केहि

सायद
म र मेरा भावनाहरु बिक्न छोडे
सायद कमजोर , निरस भए
या यसमा कुनै मेकअप सेटको
लालीपाउडर घसीएन आजसम्म
चाउरिएछ क्यारे

बदलिँदो आकाशसंगै
दिनानुदिन खिया लाग्दै गरेका पाटपुर्जा
शिथिल र प्रतिक्रिया बिहिन
बांचिदैछ हरेक पल   
मुठ्ठी भरको सास
र बाचुन्जेलको आशको साथ
पारी क्षितिजको घाम जस्तै
धिपधिप बलेको दियो जस्तै
एक्स्पाइरि डेट नजिकिदै गरेको
औषधिको खाली बट्टा जस्तै !!


२०७१/१०/२३ © बिमोचन घिमिरे 

ShareThis