आजबाट कठोर यात्राको शुत्रपात गर्दैछु । कठोरता कसैले भिदाईदिएको होइन ,आफैले अँगालेको हो । कसैले चिनाइदेको होइन आफैले खोजेको हो । यस्तै कठोरताको शुरुवात गर्न जादैँ छु ।कठोरताका मसीहरुले जीवनका आलेख भर्न चाहान्छु म ।
सुर्य पूर्वबाट उदाउँछ ,धुर्ब सत्य । तर आज जीवनका सुर्य जीवनको पश्चिमी निस्प्राण क्षितिजबाट धकेल्दै कठोरताको चिराहरुलाई फटाउदै नयाँ नौलो बिहानी निम्ताउने दाउमा जीवनको पासामा जीवनलाई नै बन्धकी राखी पुन: निश्चयी कदमका साथ पासा जित्न चाहान्छु । चाहन्छु यो जीवन इतिहास हुनु पुर्व एउटा साहित्य बनोस् ,एउटा कथा बनोस् ,कसैको उपन्यास बनोस्,कबिका कबिता बनोस् ,नाटककारको नाटक बनोस् ।चाहान्छु ,मैले एक्लै लुक्दै,छिप्दै ,एक्लो सभाकक्षमा सुनसान दर्शक सामु अन्तहीन रुपमा मन्चन गर्दै गरेको यो आख्यान भोलि कुनै नाटककारका झुण्ड अगाडी सम बिर्साउने गरि मन्चन होस् ।एउटा गुन्जाएमान तालिको गढ़गढ़ाहट गुन्जियोश जसले भोलिका ढोका ढक्ढकाउँदै सपनाका महल भात्काउने छ र एउटा कुखुरोको कुखुरी काँ सँगै जगत ब्युँझाउने छ र पश्चिमी क्षितिजलाई हेर्दै भन्ने छ " हिजोको तेरो सपना आज सफल भएको छ,पुर्व अन्धकार भएको छ। सुर्य तेरो पोल्टामा आएको छ आज कठोरताले यथार्थता नै च्यातिदिएको छ ।
सत्यलाई मानिराख्दा हामिले त्यस भित्रको झुठ भुलेको आभाष हुन थल्ने छ । आज पश्चिमले समयको शुरुवात गरिदिएको छ ।पुर्वको सिंहासन हाल्लिएको मात्र होइन चक्नाचुर भएको छ । पश्चिमलाई धाड फर्काइ पुर्व पुज्नेहरु आज निहुरिएका छन्,लाजले छट्पटाइरहेका छन्,"कुन अनुहारले पश्चिम फर्किने आज"भनि सोच्दै ।
जिवनलाई यही पश्चिम सँग दाँजेको छु मैले । कठोर हुनै परेको छ ।सबका सिंहासन उखेल्दै फाल्दै अगाडी बढ्ने प्रण जो छ । चम्किनेले नचम्किएकालाई मिच्दै हिँडेपछी उस्को चम्किलो छवी धुमिलिन्छ । आज ब्रह्म्म मिच्दै मिचाहा हुनेहरुको पतन गर्नुछ । समय आफ्नोलागी हिँडेको छैन,कुनै डर छैन । समयका औंलाहरु भाँच्दै आज रोकाउने छु ।गलत बाटो तर्फ डोर्याउने हातहरुको कुनै अर्थ छैन ।
अब पुराना धरातलमा उभिने अवस्था छैन ।हेपिएको पश्चिमलाई पुर्वको दर्जा दिनेछु । पुर्वले सिक्नु पर्छ,बुज्नु पर्छ पश्चिम हुनुको पिडा,नत्र अस्तित्व मान्ने मन मर्ने छ । समानता भात्किने छ र उठ्न पाउने छैन ।
काखा र पाखा गर्दै परमात्माले बिश्व बनाएका होइन्न तर आज सिर्जना हेपिएका छन्,आशा मिचिएका छन ।त्यसैले आज जिवनको कठोरता देखाउनु नै छ ।हिजो लुकिरहेका हात मुठ्ठी बटार्दै के हुन्छ ? बिश्वलाई बुझाउनु छ ।
खाडल खन्दै असमानता पुर्नु छ,समानतालाई स्वतन्त्रता दिलाउनु छ । अब शक्ती मुठिबाट फुकालेर भोका पेटसम्म पुर्याउनु छ । शासक ब्युझनै पर्छ,तीनले बुझ्नु पर्छ,भोलिका बिहान तीनका शासन हामी मान्ने छैनौँ,सिँहासनमा तीनलाई बसाउने छैनौँ ।हामी आफ्नो भाग्य आफै कोर्न सक्छौँ,आफ्ना लागी आफै शासन गर्न सक्छौँ ।
भोको पेट भर्न नसक्ने,नाङ्गो शरिर ढाक्न नसक्ने,खाली छत छोप्न नसक्ने शासक अब ब्रह्मनालामा निदाउने छ र त्यस्को निद्रा सँगै बिश्व उठ्ने छ,नयाँ बिहानी लिएर ।जाहाँ पुर्व-पश्चिम केहि हुनेछैन,ठुलो-सानो अहँ सुनिने छैन ।बस्!त्याहाँ समानता हुने छ,एकता हुनेछ र एक सुन्दर शान्त बिशाल परिवार हुनेछ ।
Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे
सत्यलाई मानिराख्दा हामिले त्यस भित्रको झुठ भुलेको आभाष हुन थल्ने छ । आज पश्चिमले समयको शुरुवात गरिदिएको छ ।पुर्वको सिंहासन हाल्लिएको मात्र होइन चक्नाचुर भएको छ । पश्चिमलाई धाड फर्काइ पुर्व पुज्नेहरु आज निहुरिएका छन्,लाजले छट्पटाइरहेका छन्,"कुन अनुहारले पश्चिम फर्किने आज"भनि सोच्दै ।
जिवनलाई यही पश्चिम सँग दाँजेको छु मैले । कठोर हुनै परेको छ ।सबका सिंहासन उखेल्दै फाल्दै अगाडी बढ्ने प्रण जो छ । चम्किनेले नचम्किएकालाई मिच्दै हिँडेपछी उस्को चम्किलो छवी धुमिलिन्छ । आज ब्रह्म्म मिच्दै मिचाहा हुनेहरुको पतन गर्नुछ । समय आफ्नोलागी हिँडेको छैन,कुनै डर छैन । समयका औंलाहरु भाँच्दै आज रोकाउने छु ।गलत बाटो तर्फ डोर्याउने हातहरुको कुनै अर्थ छैन ।
अब पुराना धरातलमा उभिने अवस्था छैन ।हेपिएको पश्चिमलाई पुर्वको दर्जा दिनेछु । पुर्वले सिक्नु पर्छ,बुज्नु पर्छ पश्चिम हुनुको पिडा,नत्र अस्तित्व मान्ने मन मर्ने छ । समानता भात्किने छ र उठ्न पाउने छैन ।
काखा र पाखा गर्दै परमात्माले बिश्व बनाएका होइन्न तर आज सिर्जना हेपिएका छन्,आशा मिचिएका छन ।त्यसैले आज जिवनको कठोरता देखाउनु नै छ ।हिजो लुकिरहेका हात मुठ्ठी बटार्दै के हुन्छ ? बिश्वलाई बुझाउनु छ ।
खाडल खन्दै असमानता पुर्नु छ,समानतालाई स्वतन्त्रता दिलाउनु छ । अब शक्ती मुठिबाट फुकालेर भोका पेटसम्म पुर्याउनु छ । शासक ब्युझनै पर्छ,तीनले बुझ्नु पर्छ,भोलिका बिहान तीनका शासन हामी मान्ने छैनौँ,सिँहासनमा तीनलाई बसाउने छैनौँ ।हामी आफ्नो भाग्य आफै कोर्न सक्छौँ,आफ्ना लागी आफै शासन गर्न सक्छौँ ।
भोको पेट भर्न नसक्ने,नाङ्गो शरिर ढाक्न नसक्ने,खाली छत छोप्न नसक्ने शासक अब ब्रह्मनालामा निदाउने छ र त्यस्को निद्रा सँगै बिश्व उठ्ने छ,नयाँ बिहानी लिएर ।जाहाँ पुर्व-पश्चिम केहि हुनेछैन,ठुलो-सानो अहँ सुनिने छैन ।बस्!त्याहाँ समानता हुने छ,एकता हुनेछ र एक सुन्दर शान्त बिशाल परिवार हुनेछ ।
Copyright © 2012 बिमोचन घिमिरे
