क्रन्धन

शब्दहरु पिउंदै

आँशुहरु सजाएर

छिप्पिदै गएको रातको सन्नाटामा

आफ्नो चारकुने परिधिभित्र

ऐना अगाडी

मेरो म र म स्वयमका

राता-राता आँखा नियाल्दा

किन किन अचेल लाग्न थालेको छ

मैले आँखाहरुमा दृश्य

अडाउन छोड्नुपर्छ अब

मानसपटलमा तरङ्ग

फैलाउन छोड्नुपर्छ अब

खाली पानामा अक्षर दौडाउँदै

हराएका आवाजहरु

खोज्न छोड्नुपर्छ अब

हो ! कहिलेकाहीं यहि यथार्थले

पिरोल्छ मलाई

उप्रान्त कलम चलाउन

छोड्नुपर्छ अब ।। 

२०७३/०३/०७ मंगलबार

(रात ११:२३)

बिमोचनघिमिरे