"में गली या
चौराहे पे ओ गीत नहीं गाता, नहीं ! बल्कि जब कबि उस खोए हुवे हमदर्द कि याद आती है
, जब कबी जिन्दगि से मायुश हो जाता हुँ .ओ गीत गुन्गुनाया कर्ता हुँ
"........................
यो गीतको शुरुवाती
क्रममा अभिताभ बच्चनले बोलेको यो छोटो पंक्तिले रमेशलाई संधै छुन्छ । आजसम्म उसले
यो गीत कतिपटक सुन्यो , उ आफैलाई पनि कुनै अन्दाज छैन होला तर जतिपटक उसले यो गीत सुन्यो
, गीत भन्दा पहिले आउने यी शब्दहरुले नै उसलाई भित्रैबाट हल्लाएर गयो, त्यसपछि
उसमा आउने आकस्मिक परिवर्तनबाट उ आज सम्म उम्केको कुनै रेकर्ड छैन । गीतमा यी
शब्दहरु किन आए , कुन प्रसंगमा बोलीए त्यसको आफ्नै बिश्लेष्ण होला तर रमेशको लागी
यो शब्द उसको वास्तविकताको एउटा अंश हो, जो हरेक समय यी शब्दहरुले ब्युझाइरहन्छ ।
यी शब्दहरु संगै उ हरेक पटक स्मृतिको एउटा यस्तो अविश्मरणीय कालखण्डमा पुग्छ जसबाट
जती भागे पनि उ उम्किन सक्दैन ।
सास एक्कासी फुलेर
आउँछ , आँखाहरु रसाउन थाल्छन, शरीर भरी एउटा अनौठो तरंगको संचार हुन्छ कताकताबाट
चिसो हावाको झोकाले हानेको जस्तो जीउ शिरिङ्ग हुन्छ ..... त्यो दिन पनि यस्तै भएको
थियो उसलाई जब उसले रमालाई भेटेको थियो; भिन्न परिवेश तर उही अवस्था ।
"रमा" यो
नाम उसको मानसपटलमा उब्जने बित्तिकै रमेश अचेल मौनताको यस्तो सन्नाटा भित्र पुग्छ
जसलाई उ आफै पनि कुनै शब्दमा व्याख्या गर्न सक्दैन । रमा को हो ? उसको रमेशको जीवनमा
के अर्थ छ ? यी यावत प्रश्न सोध्ने/सोच्ने सबैलाई दिनसक्ने उत्तर रमेशसंग आज यहि
मौनता नै छ; एउटा यस्तो मौनता जसले केहि बोल्दैन , केहि भन्दैन तर सबै थोक सुनाउछ
तर बिरलै कोहि छन बुझ्ने ऊ बाहेक .....
आँखा रसाउछ; गह भरी
मनका अनेक भावना संगालेर, उम्लिएका आवेग सेलाएर बनेको चिसो स्मृतिका तालहरु
एक्कासी फुट्छन ति संगै उसका अनगिन्ती चिठीहरु, कविताहरु, गीतहरु कोरस
मिलाउदै एउटा मिठो संगीतमा तिता-मिठा यथार्थहरुलाई चरितार्थ गर्दै गाउदै बग्छ्न
...........उ सुनिरहन्छ !!
तालीको ठुलो
गड्गडाहटले रमेशको ध्यान भङ्ग हुन्छ .... गीत सक्किएछ !!!
०७२/०६/१६
